Του Ilan Pappe, πηγή electronicintifada.net/ 12 Σεπτεμβρίου 2011
Όλοι μας θα προσκληθούμε στην κηδεία της λύσης των δύο κρατών αν και όταν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ανακοινώσει την αποδοχή της Παλαιστίνης ως κράτους μέλους.
Η στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών του οργανισμού θα ολοκληρώσει έναν κύκλο που ξεκίνησε το 1967 και που έκανε την απερίσκεπτη λύση των δύο κρατών προκάλυμμα για κάθε δυνατό ή λιγότερο δυνατό παίχτη στην διεθνή και περιφερειακή σκηνή.
Ακόμα και μέσα στο Ισραήλ, η στήριξη τελικά κατάπιε την δεξιά, όπως και την αριστερά και το κέντρο της σιωνιστικής πολιτικής. Ωστόσο, παρ’ όλη την προηγούμενη ή μελλοντική στήριξη, όλοι μέσα και έξω από την Παλαιστίνη, φαίνεται να έχουν παραδεχτεί ότι η κατοχή θα συνεχιστεί και ότι ακόμα και στο καλύτερο σενάριο, θα υπάρχει ένα μεγαλύτερο και πιο ρατσιστικό Ισραήλ δίπλα σε ένα κατακερματισμένο και άχρηστο μπατουστάν.
Η παρωδία θα λήξει τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο – όταν η ΠΑ σχεδιάζει να υποβάλει το αίτημα της για να γίνει πλήρες μέλος του ΟΗΕ – με έναν από τους δύο τρόπους.
Θα είναι οδυνηρός και βίαιος, αν το Ισραήλ συνεχίζει να απολαμβάνει την διεθνή ατιμωρησία και του επιτραπεί να τελειοποιήσει με βίαιη δύναμη την χαρτογράφηση της μετά-Όσλο Παλαιστίνης. Ή θα τελειώσει με έναν επαναστατικό και πιο ειρηνικό τρόπο με την σταδιακή αποκατάσταση των παλιών ψεμάτων με στέρεες νέες αλήθειες για ειρήνη και συμφιλίωση στην Παλαιστίνη. Ίσως πάλι το πρώτο σενάριο να είναι δυστυχώς προϋπόθεση για το δεύτερο. Ο χρόνος θα δείξει.
Ένα εναλλακτικό λεξικό για τον σιωνισμό
Τα αρχαία χρόνια, οι νεκροί θάβονταν με τα αγαπημένα τους κοσμήματα και αντικείμενα. Η κηδεία που έρχεται πιθανά να ακολουθήσει ένα παρόμοιο τελετουργικό. Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να θαφτεί έξι μέτρα κάτω από το έδαφος, είναι το λεξικό της ψευδαίσθησης και της παραπλάνησης και τα διάσημα λήμματα του, όπως «η ειρηνευτική διαδικασία», «η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή», «ένα έθνος που αγαπά την ειρήνη», «ισοτιμία και αμοιβαιότητα» και «μια ανθρώπινη λύση στο πρόβλημα των προσφύγων».
Το εναλλακτικό λεξικό φτιάχνεται εδώ και χρόνια, περιγράφοντας τον σιωνισμό ως αποικιοκρατία, το Ισραήλ ως κράτος απαρτχάιντ και την Νάκμπα ως εθνοκάθαρση. Θα ήταν πιο εύκολο να έβγαινε για κοινή χρήση μετά τον Σεπτέμβριο.
Οι χάρτες της νεκρής λύσης θα βρίσκονται δίπλα στο πτώμα. Η χαρτογραφία που περιόρισε την Παλαιστίνη στο ένα δέκατο της ιστορικής της ύπαρξης και που παρουσιάστηκε ως χάρτης της ειρήνης, ελπίζουμε να εξαφανιστεί για πάντα.
Δεν είναι ανάγκη να ετοιμαστεί ένας εναλλακτικός χάρτης. Από το 1967, η γεωγραφία της σύγκρουσης ποτέ δεν άλλαξε στην πραγματικότητα, ενώ συνεχίσει να μετασχηματίζεται στις ομιλίες των φιλελεύθερων σιωνιστών πολιτικών, δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών, που ακόμα και σήμερα απολαμβάνουν ευρεία διεθνή κάλυψη.
Η Παλαιστίνη ήταν πάντα η γη ανάμεσα στον ποταμό και τη θάλασσα. Ακόμα είναι. Οι αλλαγές στην μοίρα της δεν χαρακτηρίζονται από την γεωγραφία αλλά από την δημογραφία. Το κίνημα των εποίκων που έφτασε εκεί στα τέλη του 19ου αιώνα, αριθμεί τώρα τον μισό πληθυσμό και ελέγχει το άλλο μισό μέσα από ρατσιστικές ιδεολογίες και πολιτικές απαρτχάιντ.
Η ειρήνη δεν είναι μια δημογραφική αλλαγή ούτε ένας επανασχεδιασμός των χαρτών: είναι η εξόντωση εκείνων των ιδεολογιών και πολιτικών. Ποιος ξέρες – ίσως τώρα να είναι πιο εύκολο παρά ποτέ να γίνει.
Εκθέτοντας το ισραηλινό κίνημα διαμαρτυριών
Η κηδεία θα εκθέσει την πλάνη του τωρινού ισραηλινού μαζικού κινήματος διαμαρτυρίας και την ίδια στιγμή θα τονίσει τις θετικές προοπτικές του. Για επτά εβδομάδες, κυρίως οι Ισραηλινοί Εβραίοι της μεσαίας τάξης, διαδήλωναν εναντίον των κοινωνικών και οικονομικών πολιτικών της κυβέρνησης τους.
Για να διατηρηθούν οι διαμαρτυρίες σαν ένα κίνημα όσο το δυνατόν πιο μεγάλο, οι αρχηγοί και οι συντονιστές του δεν τολμούν να αναφέρουν την κατοχή, την αποικιοκρατία ή το απαρτχάιντ. Η πηγή των κακών για όλα, ισχυρίζονται, είναι οι άγριες καπιταλιστικές πολιτικές της κυβέρνησης.
Ως ένα σημείο έχουν δίκιο. Αυτές οι πολιτικές δεν επιτρέπουν στον κύριο όγκο του Ισραήλ να χαρούν πλήρως και ισότιμα τους καρπούς της αποικιοκρατίας και της εκμετάλλευσης της Παλαιστίνης. Όμως μια πιο δίκαιη μοιρασιά των εδαφών δεν θα εγγυηθεί πως οι Εβραίοι ή οι Παλαιστίνιοι θα έχουν μια φυσιολογική ζωή. Μόνο το τέλος της λεηλασίας και της αρπαγής θα το εγγυηθεί.
Επίσης αντιμετωπίζουν με δυσπιστία και αναξιοπιστία τα όσα τους λένε οι πολιτικοί και τα μίντια για την κοινωνικό-οικονομική πραγματικότητα. Ίσως να ανοίξει τον δρόμο για μια καλύτερη κατανόηση των όσων ψεμάτων τους έχουν ταΐσει σχετικά με την «διαμάχη» και την «εθνική τους ασφάλεια», όλα αυτά τα χρόνια.
Η κηδεία θα μας αναζωογονήσει όλους να ακολουθήσουμε την ίδια κατανομή εργασιών όπως και πριν. Οι Παλαιστίνιοι επειγόντως πρέπει να λύσουν το ζήτημα εκπροσώπησης τους. Οι προοδευτικές εβραϊκές ομάδες σε όλο τον κόσμο πρέπει να στρατολογηθούν στην εκστρατεία BDS και σε άλλες εκστρατείες αλληλεγγύης.
Η Ιντιφάντα στο BBC
Η πρόσφατη αναταραχή στην εκδήλωση της Ισραηλινής Φιλαρμονικής Ορχήστρας στο BBC στο Λονδίνο, σόκαρε τους ευγενείς Ισραηλινούς περισσότερο από τα γεγονότα γενοκτονίας στην ιστορία τους.
Περισσότερο από κάθε τι, όπως ανέφερε κι ένας Ισραηλινός δημοσιογράφος που βρισκόταν εκεί, έμειναν εμβρόντητοι από την παρουσία τόσο πολλών Εβραίων ανάμεσα στους διαδηλωτές. Αυτός ο δημοσιογράφος παρουσίαζε της Εκστρατεία Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και το BDS σαν τρομοκρατικές ομάδες με τους χειρότερους εξτρεμιστές. Πίστευαν τις δικές τους αναφορές. Τουλάχιστον η μικρή Ιντιφάντα στο Royal Albert Hall, τους προβλημάτισε λίγο.
Βάζοντας ένα κράτος σε πολιτική δράση
Στην Παλαιστίνη έχει έρθει η ώρα να μετατραπεί η πορεία του ενός κράτος σε πολιτική δράση και ίσως να υιοθετηθεί ένα νέο λεξικό. Οι απαλλοτριώσεις είναι παντού και γι’ αυτό η ανάκτηση των εδαφών και η αποζημίωση θα πρέπει να συμβεί παντού.
Αν η σχέση μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων πρέπει να επαναπροσδιοριστεί σε μια δίκαιη και δημοκρατική βάση, κανείς δεν πρέπει να δεχτεί την παλιά χάρτα της λύσης των δυο κρατών ούτε την λογική του διαχωρισμού. Αυτό σημαίνει επίσης πως θα πρέπει να θαφτεί και η ιερή διάκριση ανάμεσα στους Εβραίους εποίκους κοντά στη Χάιφα και σε εκείνους στην Ναμπλούς.
Η διάκριση θα πρέπει να γίνει ανάμεσα στους Εβραίους που επιθυμούν να συζητήσουν τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης, να αλλάξουν το καθεστώς και σε αυτούς που δεν το επιθυμούν, ανεξάρτητα από το που ζουν. Αν κάποιος μελετήσει τον ανθρώπινο και πολιτικό ιστό της ιστορικής Παλαιστίνης το 2011, όπως κυβερνάται από το ισραηλινό καθεστώς, θα βγάλει απρόσμενα αποτελέσματα: η επιθυμία για διάλογο είναι συνήθως πιο εμφανής πέρα από την γραμμή του 1967 παρά μέσα σε αυτή.
Ο εσωτερικός διάλογος για αλλαγή του καθεστώτος, το ερώτημα της εκπροσώπησης και το κίνημα BDS είναι όλα κομμάτια της ίδιας προσπάθειας για δικαιοσύνη και ελευθερία στην Παλαιστίνη. Αυτό που θα θαφτεί τον Σεπτέμβριο- ελπίζουμε- αποτελούσε και το μεγαλύτερο εμπόδιο στην προσπάθεια να πραγματοποιηθεί αυτό το όραμα.
Όλοι μας θα προσκληθούμε στην κηδεία της λύσης των δύο κρατών αν και όταν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ανακοινώσει την αποδοχή της Παλαιστίνης ως κράτους μέλους.Η στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών του οργανισμού θα ολοκληρώσει έναν κύκλο που ξεκίνησε το 1967 και που έκανε την απερίσκεπτη λύση των δύο κρατών προκάλυμμα για κάθε δυνατό ή λιγότερο δυνατό παίχτη στην διεθνή και περιφερειακή σκηνή.
Ακόμα και μέσα στο Ισραήλ, η στήριξη τελικά κατάπιε την δεξιά, όπως και την αριστερά και το κέντρο της σιωνιστικής πολιτικής. Ωστόσο, παρ’ όλη την προηγούμενη ή μελλοντική στήριξη, όλοι μέσα και έξω από την Παλαιστίνη, φαίνεται να έχουν παραδεχτεί ότι η κατοχή θα συνεχιστεί και ότι ακόμα και στο καλύτερο σενάριο, θα υπάρχει ένα μεγαλύτερο και πιο ρατσιστικό Ισραήλ δίπλα σε ένα κατακερματισμένο και άχρηστο μπατουστάν.
Η παρωδία θα λήξει τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο – όταν η ΠΑ σχεδιάζει να υποβάλει το αίτημα της για να γίνει πλήρες μέλος του ΟΗΕ – με έναν από τους δύο τρόπους.
Θα είναι οδυνηρός και βίαιος, αν το Ισραήλ συνεχίζει να απολαμβάνει την διεθνή ατιμωρησία και του επιτραπεί να τελειοποιήσει με βίαιη δύναμη την χαρτογράφηση της μετά-Όσλο Παλαιστίνης. Ή θα τελειώσει με έναν επαναστατικό και πιο ειρηνικό τρόπο με την σταδιακή αποκατάσταση των παλιών ψεμάτων με στέρεες νέες αλήθειες για ειρήνη και συμφιλίωση στην Παλαιστίνη. Ίσως πάλι το πρώτο σενάριο να είναι δυστυχώς προϋπόθεση για το δεύτερο. Ο χρόνος θα δείξει.
Ένα εναλλακτικό λεξικό για τον σιωνισμό
Τα αρχαία χρόνια, οι νεκροί θάβονταν με τα αγαπημένα τους κοσμήματα και αντικείμενα. Η κηδεία που έρχεται πιθανά να ακολουθήσει ένα παρόμοιο τελετουργικό. Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να θαφτεί έξι μέτρα κάτω από το έδαφος, είναι το λεξικό της ψευδαίσθησης και της παραπλάνησης και τα διάσημα λήμματα του, όπως «η ειρηνευτική διαδικασία», «η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή», «ένα έθνος που αγαπά την ειρήνη», «ισοτιμία και αμοιβαιότητα» και «μια ανθρώπινη λύση στο πρόβλημα των προσφύγων».
Το εναλλακτικό λεξικό φτιάχνεται εδώ και χρόνια, περιγράφοντας τον σιωνισμό ως αποικιοκρατία, το Ισραήλ ως κράτος απαρτχάιντ και την Νάκμπα ως εθνοκάθαρση. Θα ήταν πιο εύκολο να έβγαινε για κοινή χρήση μετά τον Σεπτέμβριο.
Οι χάρτες της νεκρής λύσης θα βρίσκονται δίπλα στο πτώμα. Η χαρτογραφία που περιόρισε την Παλαιστίνη στο ένα δέκατο της ιστορικής της ύπαρξης και που παρουσιάστηκε ως χάρτης της ειρήνης, ελπίζουμε να εξαφανιστεί για πάντα.
Δεν είναι ανάγκη να ετοιμαστεί ένας εναλλακτικός χάρτης. Από το 1967, η γεωγραφία της σύγκρουσης ποτέ δεν άλλαξε στην πραγματικότητα, ενώ συνεχίσει να μετασχηματίζεται στις ομιλίες των φιλελεύθερων σιωνιστών πολιτικών, δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών, που ακόμα και σήμερα απολαμβάνουν ευρεία διεθνή κάλυψη.
Η Παλαιστίνη ήταν πάντα η γη ανάμεσα στον ποταμό και τη θάλασσα. Ακόμα είναι. Οι αλλαγές στην μοίρα της δεν χαρακτηρίζονται από την γεωγραφία αλλά από την δημογραφία. Το κίνημα των εποίκων που έφτασε εκεί στα τέλη του 19ου αιώνα, αριθμεί τώρα τον μισό πληθυσμό και ελέγχει το άλλο μισό μέσα από ρατσιστικές ιδεολογίες και πολιτικές απαρτχάιντ.
Η ειρήνη δεν είναι μια δημογραφική αλλαγή ούτε ένας επανασχεδιασμός των χαρτών: είναι η εξόντωση εκείνων των ιδεολογιών και πολιτικών. Ποιος ξέρες – ίσως τώρα να είναι πιο εύκολο παρά ποτέ να γίνει.
Εκθέτοντας το ισραηλινό κίνημα διαμαρτυριών
Η κηδεία θα εκθέσει την πλάνη του τωρινού ισραηλινού μαζικού κινήματος διαμαρτυρίας και την ίδια στιγμή θα τονίσει τις θετικές προοπτικές του. Για επτά εβδομάδες, κυρίως οι Ισραηλινοί Εβραίοι της μεσαίας τάξης, διαδήλωναν εναντίον των κοινωνικών και οικονομικών πολιτικών της κυβέρνησης τους.
Για να διατηρηθούν οι διαμαρτυρίες σαν ένα κίνημα όσο το δυνατόν πιο μεγάλο, οι αρχηγοί και οι συντονιστές του δεν τολμούν να αναφέρουν την κατοχή, την αποικιοκρατία ή το απαρτχάιντ. Η πηγή των κακών για όλα, ισχυρίζονται, είναι οι άγριες καπιταλιστικές πολιτικές της κυβέρνησης.
Ως ένα σημείο έχουν δίκιο. Αυτές οι πολιτικές δεν επιτρέπουν στον κύριο όγκο του Ισραήλ να χαρούν πλήρως και ισότιμα τους καρπούς της αποικιοκρατίας και της εκμετάλλευσης της Παλαιστίνης. Όμως μια πιο δίκαιη μοιρασιά των εδαφών δεν θα εγγυηθεί πως οι Εβραίοι ή οι Παλαιστίνιοι θα έχουν μια φυσιολογική ζωή. Μόνο το τέλος της λεηλασίας και της αρπαγής θα το εγγυηθεί.
Επίσης αντιμετωπίζουν με δυσπιστία και αναξιοπιστία τα όσα τους λένε οι πολιτικοί και τα μίντια για την κοινωνικό-οικονομική πραγματικότητα. Ίσως να ανοίξει τον δρόμο για μια καλύτερη κατανόηση των όσων ψεμάτων τους έχουν ταΐσει σχετικά με την «διαμάχη» και την «εθνική τους ασφάλεια», όλα αυτά τα χρόνια.
Η κηδεία θα μας αναζωογονήσει όλους να ακολουθήσουμε την ίδια κατανομή εργασιών όπως και πριν. Οι Παλαιστίνιοι επειγόντως πρέπει να λύσουν το ζήτημα εκπροσώπησης τους. Οι προοδευτικές εβραϊκές ομάδες σε όλο τον κόσμο πρέπει να στρατολογηθούν στην εκστρατεία BDS και σε άλλες εκστρατείες αλληλεγγύης.
Η Ιντιφάντα στο BBC
Η πρόσφατη αναταραχή στην εκδήλωση της Ισραηλινής Φιλαρμονικής Ορχήστρας στο BBC στο Λονδίνο, σόκαρε τους ευγενείς Ισραηλινούς περισσότερο από τα γεγονότα γενοκτονίας στην ιστορία τους.
Περισσότερο από κάθε τι, όπως ανέφερε κι ένας Ισραηλινός δημοσιογράφος που βρισκόταν εκεί, έμειναν εμβρόντητοι από την παρουσία τόσο πολλών Εβραίων ανάμεσα στους διαδηλωτές. Αυτός ο δημοσιογράφος παρουσίαζε της Εκστρατεία Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και το BDS σαν τρομοκρατικές ομάδες με τους χειρότερους εξτρεμιστές. Πίστευαν τις δικές τους αναφορές. Τουλάχιστον η μικρή Ιντιφάντα στο Royal Albert Hall, τους προβλημάτισε λίγο.
Βάζοντας ένα κράτος σε πολιτική δράση
Στην Παλαιστίνη έχει έρθει η ώρα να μετατραπεί η πορεία του ενός κράτος σε πολιτική δράση και ίσως να υιοθετηθεί ένα νέο λεξικό. Οι απαλλοτριώσεις είναι παντού και γι’ αυτό η ανάκτηση των εδαφών και η αποζημίωση θα πρέπει να συμβεί παντού.
Αν η σχέση μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων πρέπει να επαναπροσδιοριστεί σε μια δίκαιη και δημοκρατική βάση, κανείς δεν πρέπει να δεχτεί την παλιά χάρτα της λύσης των δυο κρατών ούτε την λογική του διαχωρισμού. Αυτό σημαίνει επίσης πως θα πρέπει να θαφτεί και η ιερή διάκριση ανάμεσα στους Εβραίους εποίκους κοντά στη Χάιφα και σε εκείνους στην Ναμπλούς.
Η διάκριση θα πρέπει να γίνει ανάμεσα στους Εβραίους που επιθυμούν να συζητήσουν τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης, να αλλάξουν το καθεστώς και σε αυτούς που δεν το επιθυμούν, ανεξάρτητα από το που ζουν. Αν κάποιος μελετήσει τον ανθρώπινο και πολιτικό ιστό της ιστορικής Παλαιστίνης το 2011, όπως κυβερνάται από το ισραηλινό καθεστώς, θα βγάλει απρόσμενα αποτελέσματα: η επιθυμία για διάλογο είναι συνήθως πιο εμφανής πέρα από την γραμμή του 1967 παρά μέσα σε αυτή.
Ο εσωτερικός διάλογος για αλλαγή του καθεστώτος, το ερώτημα της εκπροσώπησης και το κίνημα BDS είναι όλα κομμάτια της ίδιας προσπάθειας για δικαιοσύνη και ελευθερία στην Παλαιστίνη. Αυτό που θα θαφτεί τον Σεπτέμβριο- ελπίζουμε- αποτελούσε και το μεγαλύτερο εμπόδιο στην προσπάθεια να πραγματοποιηθεί αυτό το όραμα.
Αναρτήσεις
