Φαίνεται πως η ζωή έχει επιστρέψει στο φυσιολογικό της ρυθμό στο Majdal Shams, την κεντρική πόλη στα κατεχόμενα από το Ισραήλ Υψώματα του Γκολάν. Τα μαγαζιά έχουν ανοίξει, οι ντόπιοι αγρότες δουλεύουν στα χωράφια τους και στο κέντρο της πόλης δεν υπάρχει κάτι που να δείχνει ότι τέσσερις Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν στις 15 Μαΐου, στον εορτασμό της Νάκμπα, όταν πέρασαν τα συριακά σύνορα για να διεκδικήσουν το δικαίωμα της επιστροφής των προσφύγων.Αν όμως πλησιάσεις τον φράχτη που χωρίζει την περιοχή που διοικεί το Ισραήλ από την ζώνη αποστρατικοποίησης, μόλις μερικά εκατοντάδες μέτρα από τα συριακά σύνορα, τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά. Το μέρος του φράχτη που έπεσε στην διάρκεια των διαδηλώσεων για την Νάκμπα, έχει επιδιορθωθεί ενώ ο αριθμός των στρατευμάτων που βρίσκονται στην περιοχή, ξεπερνά τα 40, πολύ περισσότερα από όσα υπήρχαν στις 15 Μαΐου.
Και όταν μιλάς με τους ντόπιους, η αίσθηση ότι οι σκοτωμοί θα έχουν μακρόχρονη επίδραση στο Majdal Shams και στο κατεχόμενο Γκολάν, δυναμώνει. «Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Οι Παλαιστίνιοι μας έδειξαν τον δρόμο, γιατί το Ισραήλ είναι έτοιμο να πολεμήσει οποιαδήποτε βίαιη εξέγερση, αλλά δεν ξέρει πώς να αντιδράσει ή να πολεμήσει την μη βία», λέει ο Fawzi Abu Jabal Hussein, μέλος της τοπικής ΜΚΟ «Γκολάν για την ανάπτυξη».
«Ξέραμε πως θα έρθουν πολλοί Παλαιστίνιοι, όμως για μας ήταν έκπληξη ότι εκατοντάδες άνθρωποι πέρασαν τον φράχτη και μπήκαν στην πόλη», λέει ο Salman Fakherldeen, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του Al-Marsad, μιας οργάνωσης που υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα στα κατεχόμενα Υψώματα του Γκολάν. Ο Fakherldeen ήταν ένας από τους ντόπιους διαμεσολαβητές ανάμεσα στους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς στρατιώτες, για να επιτρέψουν στους πρώτους να διασχίσουν τον φράχτη και να μπουν στα συριακά εδάφη χωρίς περαιτέρω στρατιωτική βία. Όταν οι Παλαιστίνιοι άρχισαν να πηδούν τον φράχτη, μια ανθρώπινη αλυσίδα από κατοίκους του Majdal Shams, τους προστάτευε.
Ο Mahmoud-Frias Mara, κάτοικος του Majdal Shams,που φτιάχνει σπίτι δίπλα στον φράχτη, παραδέχεται πως στην αρχή φοβόταν πιθανές επιθέσεις του ισραηλινού στρατού: «Φοβόμουν πως θα επιτεθούν ή θα βομβαρδίσουν το Majdal Shams, μετά όμως ένοιωσα υπερηφάνεια γι’ αυτό που έκαναν οι Παλαιστίνιοι. Ήταν πολύ γενναίοι! Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να περάσω τον φράχτη και να πάω στην Συρία, την πατρίδα μου, όμως πρέπει να μείνουμε εδώ και να αντισταθούμε στην κατοχή», προσθέτει.
Πέρα από τα όσα έγιναν στις 15 Μαΐου, οι κάτοικοι του Majdal Shams παρακολουθούν στενά τα νέα από την Συρία και την εξέγερση που προκαλεί το καθεστώς του Bashar Al-Assad. Ο Fawzi Hussein τονίζει πως εκείνη η επανάσταση είναι και δική τους «Γιατί είναι η χώρα μου και ότι γίνεται είναι και δική μου δουλειά. Οι Σύριοι έχουν πει αρκετά, δεν θέλουν να ζουν με ένα τυραννικό καθεστώς άλλο πια. Για μας είναι καλό, γιατί αν πέσει η κυβέρνηση, θα σημαίνει περισσότερη ελευθερία και η επανάσταση θα συνεχιστεί. Θα είναι πιο εύκολο να απελευθερωθεί το Γκολάν, μετά από 44 χρόνια κατοχής».
«Όσο οι Ισραηλινοί συνεχίζουν εδώ, είναι αδύνατο για οποιονδήποτε από μας να σκεφτεί μια ειρηνευτική συμφωνία με την Συρία. Είναι αδιανόητο», λέει ο Salman. Όλοι συμφωνούν ότι ο δρόμος είναι μακρύς για την αραβική Μέση Ανατολή, αλλά η επανάσταση έχει ήδη δώσει κάτι σημαντικό στον λαό στα κατεχόμενα Υψώματα του Γκολάν: ελπίδα.
Αναρτήσεις
