Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΦΑΣΗ

Σε συνέντευξη που έδωσε ο σύντροφος Τζωρτζ Χαμπάς (Γενικός Γραμματέας του «Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης») στο επαναστατικό περιοδικό ΑΛ ΧΑΝΤΑΦ (ΣΤΟΧΟΣ) μίλησε για τα σημερινά προβλήματα της Παλαιστινιακής Επανάστασης, για την Αραβική κατάσταση, την πορεία της διευθέτησης και τα αποτελέσματα του πολέμου στο Λίβανο. Ο Τζωρτζ Χαμπάς έκανε επίσης μια γενική εκτίμηση όσον αφορά την πορεία του «Λαϊκού Μετώπου» και μίλησε για τις πολιτικές, οργανωτικές και στρατιωτικές του επιτυχίες.

ΑΛ ΧΑΝΤΑΦ: Σύντροφε, 9 χρόνια πέρασαν από το ξεκίνημα του « Λαϊκού Μετώπου». Πώς εκτιμάτε αυτό το επαναστατικό προτσές σήμερα με βάσει τις αρχές του «Μετώπου», τη δομή της Αντίστασης και τις πρόσφατες εμπειρίες;

ΤΖ. ΧΑΜΠΑΣ: Η δημιουργία του «Λαϊκού Μετώπου» συνδέεται με τον παλαιστινιακό αγώνα ειδικά, και την ιστορία της Αραβοϊσραηλινής διένεξης γενικά. Συνδέεται με τις βασικές φάσεις αυτού του αγώνα με τα μεγάλα γεγονότα του: την επανάσταση του ’36, τον πόλεμο του ’48, την ήττα του ’67, τα καινούρια μαθήματα…Με λίγα λόγια, δεν μπορούμε να εξετάσουμε το «Λαϊκό Μέτωπο» έξω από την ιστορία του Παλαιστινιακού λαού. Με το ξεκίνημα μας συνειδητοποιήσαμε και επιστημονικά εξετάσαμε την ιστορία του Αγώνα μας, έτσι ώστε η καινούρια πορεία να μας εξασφαλίσει τους όρους της νίκης. Γι’ αυτό, το πιο βασικό για το «Λαϊκό Μέτωπο», ήταν να δώσει στο Παλαιστινιακό Απελευθερωτικό Κίνημα ένα ταξικό περιεχόμενο και ένα εθνικό χαρακτήρα.

Με το ταξικό περιεχόμενο εννοώ από τη μία μεριά ένα ξεκάθαρο καθορισμό των τάξεων της Επανάστασης, των τάξεων που έχουν συμφέρον στην Επανάσταση, και από την άλλη τον ίδιο σαφή καθορισμό του εχθρικού στρατοπέδου. Ο Παλαιστινιακός Αγώνας υπόφερε από μια τέτοια είδους αδυναμία. Στις δεκαετίες του ’20 και του ’30 οι τότε Παλαιστινιακές ηγεσίες προσπάθησαν να «ουδετεροποιήσουν» την Βρετανική Αποικιοκρατία και να στρέψουν τον αγώνα μόνο ενάντια στο Σιωνιστικό Κίνημα το οποίο ξέρουμε ότι ήταν γέννημα-θρέμμα αυτής καθαυτής της Αποικιοκρατίας. Αυτό όσο και αν φαίνεται σήμερα απίθανο τότε ήταν πολύ φυσικό για τις Παλαιστινιακές και Αραβικές ηγεσίες. Τότε η Παλαιστινιακή ηγεσία έλεγε: «γιατί να τα βάζουμε με τους Άγγλους, αφού η μάχη μας είναι ενάντια των Εβραίων και οι Άγγλοι είναι διαιτητές μεταξύ μας». Και όταν το «Κόμμα της Ανεξαρτησίας» στην Παλαιστίνη είπε πως κύριος εχθρός μας είναι η Αγγλική Αποικιοκρατία και ο Σιωνισμός είναι στενά δεμένος μ’ αυτήν, θεωρήθηκε ύποπτο και επικίνδυνο, ενώ ήταν η πιο σωστή πολιτική απόφαση της εποχής. Αργότερα ο Αραβικός και Παλαιστινιακός Αγώνας –δυστυχώς- άκουσε την νότα της «ουδετεροποίησης» της Αμερικής όπως ο Χάϊκαλ επί Νασερισμού.

Οι εμπειρίες του Παλαιστινιακού λαού μας λένε ότι στο στρατόπεδο του εχθρού βρίσκονται ο Ιμπεριαλισμό, ο Σιωνισμός και η Αραβική Αντίδραση, αξεχώριστα δεμένα.

• ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Το «Λαϊκό Μέτωπο» μελετώντας τα συμπεράσματα της Παλαιστινιακής ταξικής πάλης, καθόρισε το στρατόπεδο της Επανάστασης που δεν είναι άλλο από το στρατόπεδο των εργατών, των αγροτών και της μικροαστικής τάξης, δηλαδή όλων των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, που θέλουν την αλλαγή και καταλαβαίνουν πως είναι ο μόνος δρόμος για να κερδίσουν μια ανθρώπινη ζωή.

Πιστεύουμε πως ένα τέτοιος καθορισμός του στρατοπέδου της Επανάστασης, θα φέρει τέλος στον «τύπο ηγεσίας» των προηγούμενων φάσεων. Η μεγάλη μας επιμονή στο ταξικό περιεχόμενο της Επανάστασης δεν σημαίνει ότι συγχέουμε την Σοσιαλιστική Επανάσταση με την σημερινή Εθνικοαπελευθερωτική φάση, αλλά σημαίνει ξεκάθαρη προοπτική για τη θέση και το ρόλο κάθε τάξης στην Επανάσταση. Σημαίνει σαφή καθορισμό κάθε ταξικής συμμαχίας που θα φέρει διαμόρφωση Επαναστατικής ηγεσίας, δυνατότητα κριτικής ταλαντευόμενων θέσεων, απομόνωση κάθε αντεπαναστατικής τάξης και νίκη της Επανάστασης.

Το «Λαϊκό Μέτωπο» απορρίπτει τη θέση που λέει πως όλες οι τάξεις του Παλαιστινιακού λαού, χωρίς εξαίρεση, έχουν συμφέρον στην Επανάσταση, επειδή βρισκόμαστε στην Εθνικοαπελευθερωτική φάση. Ο Σαούα , ο Τζάμπαρι , οι όμοιοι τους και τα ταξικά στρώματα που αντιπροσωπεύουν, απέχουν χιλιόμετρα πολλά από την Επανάσταση. Και όσο δεν ξεκαθαρίζεται αυτό το πρόβλημα, ο Παλαιστινιακός Αγώνας θα υποφέρει. Φυσικά και δεν πρέπει να μείνει ένα θεωρητικό θέμα όπως συνηθίζεται. Ο καθορισμός πολιτικών θέσεων στις διάφορες φάσεις του Αγώνα πρέπει να εκφράζεται με σωστή πρακτική δράση.

• Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ

Το δεύτερο θεωρητικό ζήτημα που συνδέθηκε με την δημιουργία του «Λαϊκού Μετώπου» είναι ο Εθνικός χαρακτήρας της Παλαιστινιακής Επανάστασης και ο επιστημονικός καθορισμός του. Και αυτός πηγάζει από την ιστορία και τις εμπειρίες του μακρόχρονου Παλαιστινιακού και Αραβικού Κινήματος. Γιατί όσο πιο καλά φαινόταν ο εχθρικός ρόλος των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων, στα διάφορα στάδια του Αγώνα, τόσο πιο ξεκάθαρα ο λαός μας ανακάλυπτε την αναγκαιότητα σύνδεσης της Επανάστασης με το Κίνημα των αραβικών μαζών σαν βασική προϋπόθεση για την νίκη.

Κι’ αν παρατηρούμε καμιά φορά»απομονωτικές» Παλαιστινιακές τάσεις, αυτό οφείλεται γιατί οι μάζες ξέρουν πως η Επανάσταση του ’36 χτυπήθηκε απ’ αυτά τα καθεστώτα, πως η παλαιστινιακή γη χάθηκε το ’48 εξ’ αιτίας των και πως το ’67 ολοκλήρωσαν την «απελευθέρωση» της Παλαιστίνης. Έλεγαν τότε τα στρατεύματα των «Επτά» : « εμείς θ’ αναλάβουμε την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» και αφόπλιζαν τον λαό και έσπερναν αυταπάτες…Σήμερα φαίνεται ακόμη πιο καθαρά πως τα «όργανα της απελευθέρωσης» χτυπούν την Επανάσταση και το Πατριωτικό Κίνημα στον Λίβανο.

Όσο πιο μεγάλη όμως είναι η εχθρότητα μας απέναντι στα αραβικά καθεστώτα, τόσο πιο μεγάλη πρέπει να ‘ ναι η αναγκαιότητα της σύνδεσής μας με τις αραβικές μάζες, το πιο μεγάλο στήριγμα στον μακροχρόνιο δρόμο μας. Η σύνδεση της Παλαιστινιακής Επανάστασης με το κίνημα των Αραβικών μαζών δεν στηρίζεται μόνο στην κοινή Αραβική εθνικότητα, ούτε στην αναγκαιότητα των Ενωμένου Αραβικού Εθνικού Αγώνα, ούτε βρίσκει τις ρίζες της στις βλέψεις του Σιωνιστικού κινήματος που ξεπερνάνε τα σύνορα της Παλαιστίνης, αλλά αποτελεί μια ιστορική αναγκαιότητα η οποία και μόνο θα εξασφαλίσει το ενιαίο γεωγραφικό και ανθρώπινο υπόβαθρο και θα γίνει το προτσές της Απελευθέρωσης ένα δυνατό, πραγματοποιήσιμο, ιστορικό προτσές.

Στα προηγούμενα στάδια του αγώνα το θέμα αυτό εξετάστηκε λαθεμένα. Αν πάρουμε την δεκαετία του ’50 θα βρούμε πως ο Παλαιστινιακός αγώνας πήρε μια γενική ενωτική μορφή με τον «Αραβικό αγώνα» θεωρώντας πως ο «δρόμος της ένωσης» είναι ο «δρόμος της Απελευθέρωσης».

Στις αρχές του ’60 με την νίκη της Ένοπλης Επανάστασης του αλγερινού λαού και την αποτυχία της Συρο-αιγυπτιακής Ένωσης, αυτοκλείστηκε ο Παλαιστινιακός Αγώνας σαν να’ ναι δυνατή η απελευθέρωση μόνο με το Παλαιστινιακό Κίνημα, ταυτίζοντας την Παλαιστίνη με την Αλγερία. Γι’ αυτό ήταν αναγκαίο να καθορίσουμε τη σωστή και καθαρή γραμμή σχετικά με το θέμα αυτό. Κάθε επαναστατική πράξη σε κάθε αραβική χώρα πρέπει να αποσκοπεί στο άνοιγμα της Παλαιστινιακής Αντίστασης και όχι στο εσωτερικό της κλείσιμο.

Το «Λαϊκό Μέτωπο» θεωρεί ότι το προτσές της απελευθέρωσης θα πραγματοποιηθεί μόνο όταν το Κίνημα συμμαχήσει και ενωθεί με το Ιορδανικό, το Λιβανέζικο, το Συριακό και τα άλλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της περιοχής. Αυτός είναι ο δρόμος που εξασφαλίζει την απελευθέρωση, που διαμορφώνει επαναστατικές, αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις. Αυτό είναι το δεύτερο θεωρητικό θέμα που απετέλεσε τη βάση για την δημιουργία του «Λαϊκού Μετώπου». Το σύνθημα της «μη επέμβασης στα εσωτερικά τους» που κυριαρχούσε στην Ιορδανία και που το ζήσαμε σήμερα στο Λίβανο, δείχνει τους μεγάλους κινδύνους που πηγάζουν για την Παλαιστινιακή Επανάσταση από την σωβινιστική αυτή τάση.

Η οποιαδήποτε τακτική συνεργασία με τα αραβικά καθεστώτα ή τις αραβικές μάζες χωρίς την κατανόηση της ανάγκης και της φύσης αυτής, μπορεί να οδηγήσει σε καταστρεπτικά αποτελέσματα.

Στην Ιορδανία είχαμε μια πικρή εμπειρία. Οι τότε ηγεσίες δεν ξεχώριζαν τις μάζες από τους σεΐχηδες, το λαό από τα ανδρείκελα του καθεστώτος. Στο Λίβανο τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Υπήρχε μια κοινή κεντρική ηγεσία μεταξύ της Αντίστασης του Λιβανέζικου πατριωτικού κινήματος και αυτό ήταν μια πρόοδος σχετικά με την πρώτη μας εμπειρία. Εμείς δεν είμαστε ουδέτεροι στην μάχη των αραβικών μαζών, όπως και οι αραβικές μάζες δεν είναι ουδέτερες στη μάχη τη δική μας. Γιατί; Για τον απλό λόγο ότι οι εχθροί μας είναι οι ίδιοι.

• ΤΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Αν και θίξαμε πρώτα τα παραπάνω δύο θεωρητικά θέματα δεν σημαίνει πως ήταν και τα μοναδικά που είχαμε στο νου μας, όταν ξεκινήσαμε το «Λαϊκό Μέτωπο». Το οργανωτικό πρόβλημα της Επανάστασης είναι ένα θέμα με την ίδια σημασία. Και εδώ μπαίνει το ζήτημα της επαναστατικής οργάνωσης σαν βασικός όρος για την καθοδήγηση του κινήματος των μαζών μέχρι την νίκη.

Η Επαναστατική Οργάνωση είναι αυτή που εξασφαλίζει την πορεία της μάχης, που δυναμώνει τις γραμμές της επανάστασης, που χαράζει σωστή πολιτική προοπτική μπροστά στις μάζες και για τις μάζες και τους δίνει το πιο βασικό τους όπλο, την ταξική τους συνειδητοποίηση. Και ο λαός μας χτυπήθηκε και μάτωσε το ’36 και το ΄48 ακριβώς επειδή δεν υπήρχε καμιά τέτοια οργάνωση.

Σήμερα πρέπει να δούμε καθαρά το οργανωτικό μας πρόβλημα και την υπόθεση του κόμματος μόνο μέσα από ένα Ενιαίο Εθνικό Μέτωπο (Ε.Ε.Μ.) που να περιλαμβάνει όλες τις επαναστατικές ταξικές δυνάμεις με τις πολιτικές τους εκφράσεις. Έτσι μόνο θα ενωθούν και θα συνειδητοποιηθούν οι δυνάμεις της Επανάστασης.

• ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

Έχοντας πάντα υπ’ όψη του τις μαρτυρικές εμπειρίες του λαού μας το «Λαϊκό Μέτωπο» από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του πίστευε και πιστεύει στην επαναστατική βία, δηλαδή στον ένοπλο αγώνα και τον μακροχρόνιο λαϊκό-απελευθερωτικό πόλεμο, γιατί τα θεωρεί σαν την βασικότερη μέθοδο αντιμετώπισης του εχθρικού στρατοπέδου. Η απελευθέρωσή μας θα περάσει μόνο από τα τουφέκια μας. Είκοσι χρόνια μετά το ’48 ο λαός μας ζητιάνευε πολιτικά δικαιώματα στους διαδρόμους των Ηνωμένων Εθνών! Και τι καταφέραμε; Να μη μας δώσει κανείς σημασία, να «χάσουμε» αυτά τα είκοσι χρόνια. Τώρα πρέπει να ξέρουμε πως οι πολιτικοί και διπλωματικού αγώνες δεν φτάνουν για να εκπληρώσουμε τα δικαιώματά μας. Η διπλωματική και η πολιτική δράση μπορεί να καρποφορήσει μόνο όταν στηρίζεται στον ένοπλο αγώνα.

• ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΑΛ ΧΑΝΤΑΦ: …Και μέχρι που έχουν προχωρήσει αυτές οι ιδρυτικές αρχές σήμερα;

ΤΖ. ΧΑΜΠΑΣ: Και μόνο, όταν θίγουμε αυτές τις αντιλήψεις και τις προπαγανδίζουμε στις μάζες, αυτό και μόνο είναι κάτι πολύ σπουδαίο. Και αυτό κάνουμε και όσο οι αντιλήψεις αυτές βρίσκουν έδαφος στις μάζες τόσο θεωρούμε ότι προχωρούμε προς τη σωστή κατεύθυνση.

Αυτά τα ζητήματα που θίξαμε είναι οι πιο αγωνιστικοί πόθοι του λαού μας που για να εκπληρωθούν χρειάζεται μακροχρόνιος αγώνας. Η οικοδόμηση του κόμματος, το Εθνικό Μέτωπο, ο Λαϊκός Πόλεμος…όλα αυτά είναι μακροχρόνιες αγωνιστικές διαδικασίες, αλλά πιστεύουμε πως κάναμε φανερά και σταθερά βήματα.

• ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Το «Λαϊκό Μέτωπο» με βάσει την επιστημονική θεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού καθόρισε ένα εσωτερικό κανονισμό που εγκρίθηκε από το 3ο Συνέδριο τον Μάρτη του ΄72, όπου η συνεχής προσπάθεια για την εφαρμογή του, έδωσε σημαντικά αποτελέσματα στην πρόοδο της οργανωτικής κατάστασης. Επίσης προχωρούσε στο θέμα της φύσης, της δομής και του τρόπου δουλειάς των ηγετικών ομάδων και δια μέσου της μόρφωσης και της εμπειρίας κατάφερε ένα βήμα μπρος, έδωσε ακόμη μεγάλη σημασία στη διαμόρφωση στελεχών, εφοδιασμένων με την επαναστατική ιδεολογία την μόνη ικανή να διορθώνει τα σφάλματα της διαδικασίας της οικοδόμησης.

• ΓΙΑ ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (Ε.Ε.Μ.)

Είναι καθαρό πως η δημιουργία του πρέπει να συνδυάζεται με την ανάπτυξη του Επαναστατικού Κόμματος και να αποτελεί επιστέγασμα της διαδικασίας της οικοδόμησης…εμείς υιοθετούμε το Εθνικό Μέτωπο και αυτή η υιοθέτηση μας κάνει να πιστεύουμε στην ενότητα των επαναστατικών δυνάμεων στον Παλαιστινιακό χώρο, αν εξαιρέσουμε την περίοδο μετά τον πόλεμο του Οκτώβρη του ’73 στην οποία ήταν δύσκολη η ενιαία δράση. Και ήταν δύσκολη επειδή υπήρχαν και τότε δυο αντίθετες πολιτικές γραμμές. Παρ’ όλα αυτά, το «Λαϊκό Μέτωπο» αγωνιζόταν στα πλαίσια της P.L.O. θεωρώντας αυτήν σαν ένα πλατύ μετωπικό χώρο για την παλαιστινιακή δράση και αναγκαζόταν συγχρόνως να υποφέρει τα οργανωτικά και πολιτικά προβλήματα της PLO, προβλήματα που εμπόδιζαν την συμμαχία και κατάστρεφαν την επαναστατική ενότητα.

Ξέρουμε φυσικά πως η δημιουργία του «Ενιαίου Εθνικού Μετώπου» δεν απαιτεί πλήρη συμφωνία σε όλα τα θέματα, ούτε σημαίνει και ούτε πρέπει να σημαίνει το σταμάτημα της ιδεολογικής πάλης μέσα στο μετωπικό σχήμα. Η πιο πρόσφατη εμπειρία στην σύγχρονη ιστορία, σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα είναι η εμπειρία του Βιετναμέζικου Απελευθερωτικού Μετώπου και η βιετναμέζικη πολιτική σκέψη που οδήγησαν στην νίκη την Επανάσταση.

• ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΪΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

Το «Λαϊκό Μέτωπο» χρησιμοποιούσε αυτή τη μορφή αγώνα μέσα και έξω από την κατεχόμενη Παλαιστίνη ενάντια στις αντιδραστικές και αντεπαναστατικές δυνάμεις στην Ιορδανία και στον Λίβανο και πλήρωσε, όπως όλες οι οργανώσεις, με χιλιάδες μάρτυρες και κρατούμενους. Επίσης, συμμετείχε σε στρατιωτικές και θεωρητικές συζητήσεις για τη διαμόρφωση της σωστής στρατιωτικής γραμμής και την ανάπτυξη της επαναστατικής στρατιωτικής δράσης.

Σ’ αυτή τη δύσκολη για την Επανάσταση φάση , το «Λαϊκό Μέτωπο» θεωρεί πως το πρώτο καθήκον της Επανάστασης είναι η συνέχιση της επαναστατικής βίας, παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια, ακόμη και αν γίνει παράνομο το τουφέκι στο Λίβανο. Ο λαός μας θα κρατήσει το παράνομο τουφέκι όπως το κρατεί στην κατεχόμενη πατρίδα και θα χαράξει μια στρατιωτική γραμμή ανταποκρινόμενη στις καινούριες συνθήκες.

• ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Ο σαφής προσδιορισμός αυτού του θέματος μας αποτρέπει από πολιτικά σφάλματα όπως το σύνθημα «με επέμβαση στα εσωτερικά των αραβικών χωρών» και τη θέση της «ουδετερότητας» στην αντίθεση των αραβικών μαζών με τους εχθρούς των. Έχουμε ακόμη το δικαίωμα να υποστηρίζουμε με κάθε τρόπο, κάθε λαϊκή προσπάθεια των αραβικών μαζών. Οι σχέσεις μας με αραβικές επαναστατικές δυνάμεις δεν είναι τυχαίες. Το «Λαϊκό Μέτωπο» έχει τώρα σχέσεις με πολλούς επαναστατικούς πυρήνες στη Β. Αφρική, το Σουδάν, την Αίγυπτο, την Υεμένη, τον Αραβικό Κόλπο, τη Σαουδική Αραβία και αλλού…και υποστηρίζει την επαναστατική μετωπική δράση των δυνάμεων αυτών. Εμείς θεωρούμε τις συμμαχίες αυτές σαν την πιο ουσιαστική σύνδεση της θεωρίας με την πράξη. Αυτές δε οι αγωνιστικές σχέσεις ήταν εκείνες που επέτρεψαν μια ενιαία και συντονισμένη επαναστατική δράση με το «Αραβικό Κόμμα Σοσιαλιστικής δράσης» στον Λίβανο. Η λιβανέζικη εμπειρία παρείχε πλούσιο έδαφος για το ξεκαθάρισμα του Εθνικού χαρακτήρα της Επανάστασης και της Ενιαίας Επαναστατικής Αραβικής δράσης.

Από αυτή τη σκοπιά πρέπει να δούμε και να κατανοήσουμε τις σχέσεις που δημιούργησε και δημιουργεί το «Λαϊκό Μέτωπο» με τα πατριωτικά καθεστώτα που αντιτίθεται στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή. Οι σχέσεις αυτές στηρίζονται στον καθορισμό της πολιτικής κατάστασης, των επιτακτικών καθηκόντων και του τρόπου δράσης των.

• ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΗΓΕΣΙΑ

Μια καθαρή Προλεταριακή ηγεσία στην Παλαιστινιακή Επανάσταση δεν θα είναι εύκολος στόχος, θα είναι δύσκολο στην Παλαιστινιακή Εργατική τάξη να πάρει την καθοδήγηση όσο η Παλαιστινιακή Δεξιά μένει πατριωτική και συμμετέχει στον ένοπλο αγώνα. Θα είναι δυνατό, μπορούμε να πούμε, μόνο σαν αποτέλεσμα ενός μακροχρόνιου αγώνα και μιας ουσιαστικής νίκης του προλεταριακού πολιτικού προγράμματος. Και υπάρχουν προοπτικές μόνο όταν νικήσει ένα Αραβικό Απελευθερωτικό Κίνημα σε Παλαιστινιακά σύνορα ή ξεσκεπαστεί πολιτικά η Παλαιστινιακή Δεξιά. Τότε θα χάσει και τον πατριωτισμό της και το τουφέκι της.

Πρέπει να τονιστεί πως η συμμετοχή της εργατικής τάξης στην καθοδήγηση, μας προφυλάσσει από πολιτικά σφάλματα σαν εκείνα της Παλαιστινιακής Δεξιάς που συνεργάστηκε με τους όμοιους του Σαούα στη Γάζα.

Οι αγώνες του «Λαϊκού Μετώπου» βασισμένοι σ’ αυτά τα πολιτικά, οργανωτικά και θεωρητικά θέματα, διαμόρφωσαν στα εννιά χρόνια μια Αριστερή δύναμη στο κίνημα της Αντίστασης, αναγνωρισμένη από τις Παλαιστινιακές μάζες, τις αραβικές επαναστατικές δυνάμεις και τις Δημοκρατικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις στον κόσμο.

Αναμφισβήτητα η εκτίμηση αυτή θα υποστεί μια ιστορική δοκιμασία στην σημερινή φάση, γιατί η Επανάσταση βρίσκεται σ’ ένα πολύ «κρίσιμο μονοπάτι». Και σ’ αυτό το «κρίσιμο μονοπάτι» η Παλαιστινιακή Δεξιά άρχισε να υποχωρεί όπως κάθε δεξιά. Εδώ η Αριστερά πρέπει να σηκώσει κεφάλι στη συνομωσία, ν’ αποδείξει τη δύναμη της Αντίστασης, να μην παραδώσει τα όπλα κα να ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ τις δεξιές ή «αριστερές» συμβιβαστικές λύσεις. Επίσης έχει ν’ αποδείξει την υλική της ύπαρξη και να δώσει τώρα μόνη της το σύνθημα της συνέχισης της επαναστατικής βίας, δηλαδή του ένοπλου αγώνα, βάσει των καινούριων δεδομένων.

Πρέπει όμως να μείνει αναγκαία η έμφαση στο ότι η Παλαιστινιακή Αντίσταση σαν σύνολο, σήμερα ακόμη, είναι ένα Εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, αγκάθι στα σχέδια της συνομωσίας. Και όταν μιλάμε περί δεξιάς και αριστεράς δεν πρέπει να αγνοούμε αύτη την αλήθεια.

Καινούρια Φάση

ΑΛ ΧΑΝΤΑΦ: Μας μίλησες για ένα «κρίσιμο μονοπάτι» που αντιμετωπίζει το κίνημα της Αντίστασης που σημαίνει πως η Παλαιστινιακή Επανάσταση βρίσκεται μπροστά σε μια καινούρια φάση; Ποιοι είναι οι μεταβατικοί χαρακτήρες αυτής της φάσης;

ΤΖ.ΧΑΜΠΑΣ: Εμείς αγωνιζόμαστε στη φάση της Παλαιστινιακής Εθνικοαπελευθέρωσης, βρισκόμαστε σ’ αυτή τη φάση από το ξεκίνημα της ένοπλης Αντίστασης και θα βρισκόμαστε για μια μακρόχρονη περίοδο ακόμη. Άλλα είναι φυσικό η ιστορική αυτή φάση να περιλαμβάνει περιόδους και ιστορικές στιγμές.

Η συγκεκριμένη ερώτηση νομίζω ότι αφορά την φάση που έζησε η Αντίσταση μετά τα γεγονότα του Τζάρας το 1971, τη μεταφορά της στον Λίβανο και την φανερή της ύπαρξη εκεί. Αν τελείωσε δηλαδή αυτή η φάση.

Πρέπει να παραδεχτούμε πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική καμπή σχετικά με το μέλλον του φανερού ένοπλου αγώνα στον Λίβανο. Αυτό γιατί η συνομωσία του Απρίλη , που σκοπό είχε την εξαφάνιση του Παλαιστινιακού τουφεκιού στο Λιβανικό χώρο, μπαίνει τώρα στην Τρίτη της φάση μετά τις δύο προηγούμενες αποτυχίες. Η πρώτη φάση απέτυχε μετά την ήττα των Φαλαγγιτών, η δεύτερη μετά την απόκρουση των Σύρων για να μπούμε στη Τρίτη φάση όπου ήρθε η «Αραβική κάλυψη» του Ριάντ για να καλύψει τη Συριακή εισβολή και να αντικαταστήσει τη στρατιωτική αντιμετώπιση με την πολιτική σφαγή του κινήματος, υπό την στρατιωτική απειλή.

Ηρωική Αντιμετώπιση

ΑΛ ΧΑΝΤΑΦ: Όταν η Αντίσταση αντιμετώπισε το Τζάρας μια κρίσιμη κατάσταση υπήρχε η γνώμη της «αποφυγής της σύγκρουσης» για να διατηρηθούν οι επαναστατικές δυνάμεις. Αυτή η γνώμη εμφανίστηκε ξανά μετά τον πόλεμο του Οκτώβρη και εμφανίζεται και σήμερα. Ποια είναι η θέση του «Λαϊκού Μετώπου» σχετικά μ’ αυτό;

ΤΖ.ΧΑΜΠΑΣ: Πρέπει με ηρωική προσπάθεια ν’ αγωνιστούμε για να μείνει ο κερδισμένος με αίμα ένοπλος αγώνας στον Λίβανο. Η Παλαιστινιακή Επανάσταση έφτασε στο επίπεδο να σηκώνει φανερά το τουφέκι της στο Λιβανικό έδαφος, να ενεργεί οργανωτικές προπαγανδιστικές και πολιτικές δραστηριότητες και να οργανώνει επιχειρήσεις κατά του Σιωνισμού. Και όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα μεγάλων αγώνων και θυσιών του Παλαιστινιακού και Λιβανικού λαού. Αυτές οι κατακτήσεις πρέπει να υπερασπιστούν με ηρωική Αντίσταση. Αν ο συσχετισμός ………………………………………………………. ………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

3ον) Ο ηρωικός αγώνας για να μείνει και μάλιστα ψηλά το παλαιστινιακό ντουφέκι στον Λίβανο.

4ον)Η μεγάλη επιμονή στη σπουδαιότητα της οργάνωσης και στην κατεύθυνση κάθε πρωτοποριακού στοιχείου προς την οικοδόμηση του Επαναστατικού Κόμματος για την συνέχιση της Επανάστασης.

5ον) Μεγάλο βάρος στη μετωπική Παλαιστινιακή δράση και στις συμμαχίες των δυνάμεων που συμφωνούν στην ίδια πολιτική γραμμή.

6ον) Η ενίσχυση της ενότητας μεταξύ της Παλαιστινιακής Επανάστασης και του Λιβανέζικου Πατριωτικού Κινήματος, βάσει της κοινής τύχης των κοινών συμφερόντων.

7ον) Να προωθήσουμε σαν κεντρικό κρίκο στο πρόγραμμα του εθνικού αγώνα, τη δράση στα κατεχόμενα εδάφη και στη Ιορδανία. Να εντείνουμε και να συνδυάσουμε τη δράση μας στις Αραβικές χώρες που ζούμε για ένα Ενιαίο Επαναστατικό Παλαιστινιακό ξεκίνημα στον Αραβικό χώρο.

8ον) Ο αγώνας με όλα τα μέσα ενάντια του Συριακού καθεστώτος που είναι ένα όργανο για το χτύπημα της Επανάστασης.

9ον) Η δράση μας για την οικοδόμηση του Αραβικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου το πιο μεγάλο βήμα για την απελευθέρωση του αραβικού κόσμου.

Αν ο αγώνας μας, γι’ αυτά μας τα καθήκοντα, στηρίζεται στη βαθιά μας πίστη για το δίκιο μας, τότε αναμφισβήτητα ανοίγουμε το δρόμο της Επανάστασης, με τις διεθνείς επαναστατικές δυνάμεις στο πλευρό μας.

ΑΛ ΧΑΝΤΑΦ: Πώς βλέπεις το «Λαϊκό Μέτωπο» την παρούσα κατάσταση μετά τη συνδιάσκεψη του Ριάντ στην Παλαιστίνη και στον Λίβανο;

ΤΖ.ΧΑΜΠΑΣ: Το «Λαϊκό Μέτωπο» ανακοίνωσε την εκτίμηση του για τη συνδιάσκεψη του Ριάντ και τα’ αποτελέσματα της με διάφορους τρόπους. Με λίγα λόγια πιστεύουμε πως η συνδιάσκεψη του Ριάντ αποτελεί συνέχεια της συνομωσίας και ταυτόχρονα αποτελεί την καινούρια φάση αυτής, την πιο κρίσιμη και την πιο επικίνδυνη.

Στην πρώτη φάση η Αντίσταση και το Λιβανέζικο Πατριωτικό Κίνημα αντιμετώπισαν τις ντόπιες Λιβανικές φασιστικές συμμορίες με αποτέλεσμα την κατάρρευση του αντιδραστικού καθεστώτος και την απελευθέρωση του 80% του Λιβανικού εδάφους.

Κατά τη δεύτερη φάση αντιμετωπίσαμε την συριακή εισβολή που ήθελε να προστατέψει τους φαλαγγίτες και να σώσει το καταρρέον καθεστώς. Αναμφισβήτητα η είσοδος του συριακού καθεστώτος στη μάχη δημιούργησε μεγάλη διαταραχή στο συσχετισμό δυνάμεων και ο αποκλεισμός των απελευθερωμένων περιοχών δημιούργησε αρνητικά αποτελέσματα στο κίνημα. Αλλά όσο η Αντίσταση βρισκόταν σε δύσκολη θέση, τόσο το συριακό καθεστώς βρισκόταν σε ακόμη δυσκολότερη.

Ξεπεράσαμε τις δύο πρώτες φάσεις και τώρα συνεχίζουμε τον αγώνα και σ’ αυτό το εμπόδιο. Όσο η συριακή κατοχή συνεχίζεται τόσο πιο πιεστικά προβλήματα μπαίνουν για το συριακό καθεστώς. Γι’ αυτό λέμε πως αυτή η φάση είναι η πιο κρίσιμη και η πιο επικίνδυνη.

Η «αραβική κάλυψη» που πήρε η συριακή εισβολή στην συνδιάσκεψη του Ριάντ, ενέπλεξε τον Αγώνα για την Αντίσταση και το Πατριωτικό κίνημα. Η αλλαγή της μεθοδολογίας από «στρατιωτική αντιμετώπιση» σε «πολιτική σφαγή» δημιούργησε ένα είδος «διαστολής» της αποφασιστικότητας, ένα είδος ασάφειας και αποπροσανατολισμού σχετικά με τη συνομωσία και τη προοπτική της. Επίσης η συνδιάσκεψη επηρέασε δυσμενώς τη σχέση της παλαιστινιακής Αντίστασης με το κίνημα των Λιβανικών μαζών και επέδρασε αρνητικά στην ενότητα της Παλαιστινιακής Επανάστασης. Ο αποπροσανατολισμός που ακολούθησε πρέπει να αντιμετωπιστεί με δυνατή προπαγάνδα που θα βάζει τις μάζες μπροστά στο γεγονός της συνέχειας της συνομωσίας, της ίδιας του Απρίλη του ’75 που είναι: χτύπημα της παλαιστινιακής επανάστασης και αναγκαστική της παράδοση. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να χτυπήσουν τις λιβανέζικες μάζες που μπήκαν στον αγώνα, να καταστρέψουν τις επαναστατικές μεταβολές, δίνοντας την ευκαιρία στο αντιδραστικό κομπραδόρικο καθεστώς ν’ ανοικοδομήσει τον Λίβανο της εκμετάλλευσης.

Το χτύπημα της ρεφορμιστικής αντίληψης

ΑΛ ΧΑΝΤΑΦ: Τι έχεις να μας πεις για το Δημοκρατικό Κίνημα στο Λίβανο, όταν τα προγράμματα που ανέπτυξε κινδυνεύουν να τιναχτούν στον αέρα;

ΤΖ.ΧΑΜΠΑΣ: Δυστυχώς το Πατριωτικό Κίνημα δεν κατάφερε να φτιάξει προγράμματα της πραγματικότητας. Έτσι μπορούμε να πούμε σήμερα πως η επαναστατική πρωτοβουλία των μαζών κατάφερε σημαντικές νίκες που σήμερα κινδυνεύουν να χαθούν. Όπως το θέμα αρχής, «επαναστατική βία ενάντια στην αντιδραστική βία» που επέβαλαν οι μάζες της ηγεσίας. Αναμφισβήτητα δημιουργήθηκε με την πρωτοβουλία των μαζών η αντικειμενική ευκαιρία για την αλλαγή του καθεστώτος αλλά χάθηκε. Και χάθηκε γιατί «σπαταλήσαμε την ευκαιρία και φοβηθήκαμε την εξουσία» αλλά και λόγω της συριακής εισβολής.

Από ιστορική σκοπιά η ήττα του ρεφορμιστικού προγράμματος θα αποτελέσει διαλεκτικά ένα μεγάλο κέρδος στο μέλλον. Τώρα είναι καιρός ή θα «ξεχάσουμε» το ρεφορμιστικό παρελθόν ή θα μας «ξεχάσουν» οι μάζες.

Η εξόριστη κυβέρνηση και η Εθνοσυνέλευση

ΑΛ ΧΑΝΤΑΦ: Σύντομα θα συγκληθεί η παλαιστινιακή εθνοσυνέλευση και αυξάνονται οι συζητήσεις σχετικά με τον σχηματισμό εξόριστης «επαναστατικής» κυβέρνησης. Αυτή η θέση στο Παλαιστινιακό Κίνημα εκφράζει κατά τη γνώμη σας τον παλαιστινιακό λαό;

ΤΖ.ΧΑΜΠΑΣ: Ο σχηματισμός οιασδήποτε παλαιστινιακής κυβέρνησης στην παρούσα φάση σημαίνει προετοιμασία του παλαιστινιακού χώρου προς τη διευθέτηση. Ο μοναδικός σκοπός μιας τέτοιας κυβέρνησης είναι η διαμόρφωση της Παλαιστινιακής πλευράς για την συμμετοχή της σ’ αυτήν. Επομένως η σχηματισθείσα κυβέρνηση θα έχει μια συμβιβαστική μορφή αλλά καμιά επαναστατική. Όσοι και να’ ναι οι «επαναστατικοί» χαρακτηρισμοί που θα συνοδέψουν αυτό το βήμα δεν μπορούν να καταργήσουν τον συμβιβαστικό του χαρακτήρα.

Σ’ αυτή τη δύσκολη φάση, μετά την συνδιάσκεψη του Ριάντ, η Εθνοσυνέλευση αποσκοπεί σε δύο στόχους:

1) Να γίνει αλλαγή στη δομή της PLO με την ενίσχυση της πτέρυγας που υπακούει στην αραβική ηγεμονία και με το πλάτεμα της Εθνοσυνέλευσης από τα «παράσιτα», μεγιστάνες που ζουν στη Σαουδική Αραβία και στο Κουβέιτ. Με αυτό η Εθνοσυνέλευση θα βγάλει μια πιο ελαστική ηγεσία για να προχωρήσει ταχύτερα στον δρόμο του συμβιβασμού.

2) Να βγει μια πολιτική θέση που να διευκολύνει την είσοδο της PLO στο παιχνίδι της διευθέτησης. Δεν περιμένουμε βέβαια αυτή η πολιτική υποχώρηση να πάρει καθαρή μορφή προδοσίας αλλά θα συμπεριλάβει προφανώς έμμεσες νύξεις για την αποδοχή εκ μέρους της PLO της «ισραηλινής» πραγματικότητας. Ξέρουμε πως αυτή η θέση υα στολιστεί με πατριωτικές φράσεις, αλλά στην ουσία θα αποτελέσει επίσημη παλαιστινιακή αποδοχή των όρων της αμερικάνικης διευθέτησης.

Οι Άραβες αντιδραστικοί αρχηγοί θέλουν να περάσουν στην εθνοσυνέλευση ένα πρόγραμμα και μια ηγεσία και να προσφέρουν στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό την υπόκυψη της PLO στη διευθέτηση και την υποταγή της. Αυτά σχετικά με την PLO, που όταν θα προχωρήσει προς τις παραπάνω θέσεις θα πάψει ν’ αντιπροσωπεύει τον παλαιστινιακό λαό, που ήδη άρχιζε να δίνει την απάντηση του. Οι διαδηλώσεις και τα συνθήματα στα κατεχόμενα εδάφη καταδικάζουν την 242 απόφαση του ΟΗΕ και ζητούν την συνέχιση της Επανάστασης.

Η Επανάσταση σήμερα

ΑΛ ΧΑΝΤΑΦ: Που έχει φτάσει η Επανάσταση σήμερα;

ΤΖ.ΧΑΜΠΑΣ: Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως οι δεξιές δυνάμεις και αυτές που ηγούνται της Αντίστασης θα στηριχτούν στα τραύματα του παλαιστινιακού λαού στον Λίβανο και αλλού για να αποδεχτούν τη διευθέτηση πιο ανοιχτά παρά ποτέ. Αν η παλαιστινιακή δεξιά εκμεταλλεύεται τα γεγονότα για να στηρίξει τη διευθέτηση, τότε η Παλαιστινιακή Αριστερά και οι Άραβες Επαναστάτες πρέπει να εμβαθύνουν και να ριζοσπαστικοποιησούν τους αγώνες τους στις μάζες και να προετοιμαστούν για τη νέα επαναστατική πορεία που δε θα σταματήσει στην νίκη. Μία τέτοια πορεία θα στηριχτεί στις εμπειρίες του Λιβάνου που έδειξαν την θέληση του λαού μας για τα δικαιώματα του στην παλαιστινιακή γη.

ΑΛ ΧΑΝΤΑΦ: Το «Λαϊκό Μέτωπο» θα συμμετέχει στην Εθνοσυνέλευση;

ΤΖ.ΧΑΜΠΑΣ: Μάλιστα, αυτό είναι φυσικό. Θα συμμετέχει για να αντιμετωπίσει το αραβικό και παλαιστινιακό συμβιβαστικό ρεύμα. Θα συμμετέχει για να φωνάξει όσο πιο δυνατά μπορεί πως σήμερα γίνεται η πιο μεγάλη συνομωσία σε βάρος του λαούς μας. Θα συμμετέχει για να βάλει τις αραβικές μάζες, τις προοδευτικές και επαναστατικές δυνάμεις μπροστά στις ευθύνες τους. Θα συμμετέχει για να ξεσπάσει τις δυνάμεις εκείνες που ανέβηκαν στο «επαναστατικό» βήμα να μιλήσουν για «Επανάσταση». Θα συμμετέχουν στην Εθνοσυνέλευση για ν’ αντιμετωπίσουμε τους συμβιβαστές και τους οπορτουνιστές. Δεν μας πειράζει που είμαστε μειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση, γιατί ξέρουμε καλά πως με τη θέση αυτή εκφράζουμε τη συνείδηση, τη θέληση και τα συμφέροντα των Παλαιστινιακών και Αραβικών μαζών.

Η Εθνική ενότητα σήμερα

ΑΛ ΧΑΝΤΑΦ: Ποιες είναι οι προοπτικές εθνικής ενότητας στις υπάρχουσες οργανώσεις;

ΤΖ.ΧΑΜΠΑΣ: Από τον πόλεμο του Οκτώβρη υπάρχουν δυο γραμμές στον παλαιστινιακό χώρο. Η εμπειρία μας απέδειξε ότι η στροφή της Παλαιστινιακής ηγεσίας προς τη διευθέτηση είναι η αιτία της ήττας και του αδιέξοδου που περνά η αντίσταση σήμερα.

Αυτή η συμβιβαστική θέση απετέλεσε κάλυμμα προδοσίας, δημιούργησε χαλαρή κατάσταση στις παλαιστινιακές μάζες και έσπειρε αναταραχή στην αντίσταση. Η παραχώρηση ακολουθεί την παραχώρηση και η «επιχείρηση» συνεχίζεται. Είναι φυσικό να αποδίδουμε μεγάλες ευθύνες στους συμβιβαστές γιατί ο Σαντάτ μέχρι στιγμής δεν τόλμησε να παραχωρήσει στον εχθρό ένα τμήμα του Σινά, ούτε ο Ασσάντ ένα τμήμα του Γκολάν. Όμως η παλαιστινιακή ηγεσία είναι έτοιμη να παραχωρήσει το 80% της Παλαιστίνης.

Τώρα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν οι δυνατότητες της παλαιστινιακής εξουσίας, η φύση και το μέλλον της. Γι’ αυτό η πραγματοποίηση της εθνικής ενότητας συνδέεται με την θέληση αυτής της ηγεσίας ν’ απαρνηθεί τη διευθέτηση και να ξεσκεπάσει την συνομωσία. Στηριγμένοι στη δίκαιη υπόθεση μας και στην ορθότητα της πολιτικής μας γραμμής, στηριγμένοι στις δυνατότητες των παλαιστινιακών και αραβικών μαζών, θα είμαστε έτοιμοι να οικοδομήσουμε την παλαιστινιακή εθνική ενότητα ,αν εξασφαλιστεί στην ηγεσία της PLO το επιστημονικό θάρρος της άρνησης της συμβιβαστικής θέσης. Να γίνει επίσης κριτική της παρούσας φάσης και αποτελεσμάτων της. Να επαναφέρει τον αγώνα στο δρόμο των προηγούμενων γενιών, στο δρόμο του ένοπλου αγώνα, στο δρόμο της πλήρους απελευθέρωσης.

Αυτή είναι η μοναδική δυνατή βάση για τη δημιουργία της εθνικής ενότητας με την επιστημονική της και την πραγματική της έννοια.

Παρ’ όλα αυτά είμαστε πάντα έτοιμοι για συνεργασία σε οποιοδήποτε επίπεδο ενάντια σε κάθε επίθεση του σιωνιστικού εχθρού και στον αγώνα να βγάλουμε την ηγεσία της PLO από τα πλαίσια της διευθέτησης, εφ’ όσον αυτή βρίσκεται στη φάση του προγραμματισμού και όχι της εκτέλεσης.

Η διευθέτηση σήμερα

ΑΛ ΧΑΝΤΑΦ: Η πολιτική διευθέτηση προχώρησε τόσο ώστε έγινε επιβεβλημένη; Μήπως ξεπέρασε όλα τα εμπόδια που έμπαιναν μπροστά της;

ΤΖ.ΧΑΜΠΑΣ: Η ανάλυση του «Λαϊκού Μετώπου» μετά τον πόλεμο του Οκτώβρη έλεγε: «η επίτευξη της πολιτικής διευθέτησης έχει μεγάλη πιθανότητα σαν αποτέλεσμα του πολέμου». Τα γεγονότα απέδειξαν την ορθότητα αυτής της ανάλυσης. Τα γεγονότα του Λιβάνου σκοπό είχαν να βγάλουν το «παλαιστινιακό εμπόδιο» απ’ το δρόμο της διευθέτησης. Είναι σφάλμα αν αγνοήσουμε πως η συνομωσία σημείωσε μερικές επιτυχίες, γιατί δημιούργησε μεγαλύτερη θέληση στις «ηγεσίες» μας να προχωρήσουν ξεκάθαρα στη διευθέτηση. Έτσι έχει φτιαχτεί σήμερα μια ιστορική ευκαιρία γι’ αυτήν, πράγμα φυσικά που στηρίζεται στη θέληση των Αραβικών καθεστώτων στο δρόμο του συμβιβασμού.

Αυτό όμως δε σημαίνει πως όλα τα εμπόδια έφυγαν από το δρόμο της διευθέτησης. Πρώτα-πρώτα υπάρχει το παλαιστινιακό εμπόδιο που συνδέεται με τη φύση της παλαιστινιακής παρουσίας στη διευθέτηση, το δεύτερο τα ασφαλή για το Ισραήλ σύνορα, και το τρίτο η φύση της «ειρήνης» που ζητά το Ισραήλ, δηλαδή τερματισμό της εμπόλεμης κατάστασης, διπλωματική αντιπροσώπευση με τις αραβικές χώρες, οικονομική και μορφωτική συνεργασία με αυτές.

Είναι φυσικό πως αυτά τα εμπόδια θα εμποδίσουν την διευθέτηση αλλά δεν θα την τινάξουν στον αέρα.

Η διευθέτηση θα τιναχτεί στον αέρα σε μια περίπτωση. Στην περίπτωση που το επαναστατικό κίνημα πάρει την εξουσία σε μια χώρα γύρω από το Ισραήλ ή δημιουργηθεί επαναστατική παλαιστινιακή και αραβική κατάσταση ή εκτροχιαστεί η PLO από την πορεία της διευθέτησης και λάμψη η ριζοσπαστική επαναστατική πολιτική.

Τα σημερινά καθεστώτα θα υπερνικήσουν τα εμπόδια με την αποφασιστικότητα τους για την διευθέτηση. Σχετικά με το παλαιστινιακό εμπόδιο, οι δυνάμεις που συμμετέχουν στην διευθέτηση θα κάνουν το παν γι’ αυτό. Η δήλωση του Μαχμούτ Ριάντ για κοινή Αραβική αντιπροσωπεία στη Γενεύη φαίνεται ότι προσπαθεί να ξεπεράσει το εμπόδιο της άρνησης του Ισραήλ στην παρουσία μιας ανεξάρτητης παλαιστινιακής αντιπροσωπείας. Επίσης δεν αποκλείεται να βρεθούμε μπροστά σε μια παλαιστινιακή θέση, το Ισραήλ θα βρει διέξοδο για την αποδοχή της αντιπροσωπείας της PLO στη Γενεύη.

Το σχέδιο της ομοσπονδίας που περιλαμβάνει την Συρία, την Ιορδανία και την PLO συνεχίζει να υπάρχει σαν τρίτη πιθανότητα και η εξόριστη «επαναστατική» παλαιστινιακή κυβέρνηση θ’ αποτελέσει την τέταρτη διέξοδο.

Αυτός που θα βάλει τέλος σ’ όλους αυτούς τους εμπαιγμούς είναι ο Αγώνας του Παλαιστινιακού λαού, των Αραβικών λαών και τότε θα καταλάβουν ή όχι πως η ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

<<Πίσω                                                                                              Συνέχεια>>